یک پیشنهاد از این منظر، میتواند آن باشد که جایزه نوبل صلح در شکل فعلی بایگانی شود و جای خود را به «نوبل حقوقبشر» دهد تا همچنان تلاشهای فعالان و کنشگران این حوزه، پاس داشته شود. اما در کنار آن، جایی هم برای «نوبل سیاست» باید در نظر گرفت.
شما امروز در وضعی هستید که حرفهایی میزنید که به آن، نه باور دارید و نه اعتقاد. حرفهایتان با نشستهای خبری یکسال پیش و ششماه پیش، ۱۸۰درجه فرق دارد. حالا شما جای سخنگوی دولت؛ حالتان از خودتان و این وضعیتتان و حرفهایتان به هم نمیخورد؟ از اینهمه تکرار مکررات.
در شماره دیروز هممیهن، بخش نخست پرسشوپاسخ با رسول جعفریان، نویسنده کتاب «مقدمهای بر مطالعات شیعهشناسی» منتشر شد.
جهان اسلام و بهتبعآن شیعیان، روزهای دشواری را از سر میگذرانند. بخشی از این دشواری، متاثر از برهمخوردن حداقل موازین پیشین بینالمللی و رویکرد شتابزای راست افراطی در سطح جهانی و منطقهای است که خروجی آن را در حملات افسارگسیخته اسرائیل نتانیاهو به مناطق مختلف خاورمیانه قابل مشاهده است و در این میان، هدف اصلی و نهایی را ایران قرار داده است که تنها حکومت شیعی متکی بر اسلام سیاسی را نمایندگی میکند.
خیابان را چارهای جز عادیسازی نیست. خیابان را باید چنان که هست، پذیرفت. جایی برای آمدوشد، برای نمایش پوششها، رنگها و آوازهای مختلف. جایی برای کنسرت خیابانی. همچنان که جایی برای عزاداری مذهبی. اما خیابان جای خودفریبی نیست. برای سادهاندیشان سیاست، خیابان شیطانی است در لباس زیبارویی فریبا. گول میزند و به بیراهه میبرد. سنجیدن وزن سیاسی با حضور خیابانی، مصداق خودفریبی است؛ چه تظاهرات و تجمعات باشد، چه تشییع یا کنسرت. جای وزنکشی در صندوق است، نه خیابان.
برای تندروها این تفاوتهای عینی و جا ماندن از قطار توسعه هیچ اهمیتی ندارد. مسئله اصلی آنان دشمنی با مذاکره و بستن معدود روزنههای باقیمانده تماس ایران با جهان است. حتی قطر را هم شماتت میکنند که چرا راه خود را رفته است و به بیراهه ما پای نگذاشته است؟
رئیس قوهقضائیه روز گذشته در سخنانی درباره بیانیه اخیر جبهه اصلاحات موضعگیری کرد.
پزشکیان کار خود را کرده است و ضربه خود را زده. او نهفقط تندروهای داخلی را با پرسشی صریح مواجه میکند که «اگر حرف نزنیم، پس جنگ کنیم؟»؛ سیگنالی را به جامعه بینالمللی میفرستد و نشان میدهد در ایران، جریان خواستار پذیرش نظم جهانی فعال است و در پی فراهمسازی بستر مذاکراتی جدی و جدید و احیاناً، جامع. این، همان سیگنال متفاوتی است که حتی شاید ترامپ را هم به بازنگری در مواجهه تند ماههای اخیر خود با ایران وادارد.
نمیدانم آنچه در جریان این لایحه رخ داد، ناشی از سیاست غریزی و سادهسازی مسئله پیچیده نفوذ از سوی بزرگان و سران قوا بود که بهجای وفاق برای ایران، به وفاق برابر ایرانیان روی آوردند یا آنکه دستپخت نفوذیها و خروجی دولت بیکیفیت را توشیح کردند. هرکدام باشد، نتیجه فرق نمیکند. خروجی سیاست غریزی و نقشه نفوذی یکی است. شکافی که با جنگ کمی رفو شده بود، بدتر از قبل بازمیگردد.
همچون ناترازیهای امروز که دستکم بخشی از آن، میراث تثبیت قیمتهای توکلی است؛ احمدینژاد نیز خروجی نهایی راهی بود که «چپ جدید» میرفت و توکلی، خواسته یا ناخواسته فضل تقدم در همان راهی را داشت که احمدینژاد تا آخر آن را رفت...
