در پایان، آنچه اکنون در قالب «آتش‌بس» ثبت شده، شاید نشانه‌ای باشد از یک تغییر پارادایم در نظم اقتصادی جهان؛ جایی که چین دیگر صرفاً «کارخانه دنیا» نیست، بلکه بازیگر ارشد دیپلماسی اقتصادی جهان است. آتش‌بس ۹۰ روزه شاید راهی برای تنفس دو قدرت باشد، اما اگر آمریکا راهی برای بازتعریف جایگاه خود پیدا نکند، تله چینی ممکن است به‌مراتب خطرناک‌تر از تله توسیدید باشد.
به نظر می‌آید که این بار ترامپ برخلاف دور اول خود با دیوار سخت چین روبه‌رو شده است. اکنون برای او دو راه پیش رو نمانده است: یا به جنگ تجاری با چین ادامه دهد که در این صورت اقتصاد آمریکا را به سمت رکود می‌کشاند – برآوردی که صندوق بین‌المللی پول کرده است – یا از موضع خود عقب‌نشینی کند. اما این سوال مطرح است که با توجه به قدرت اقتصادی چین، چرا یوآن، پول رسمی چین هنوز نتوانسته است به عنوان یک ارز آلترناتیو در مقابل دلار آمریکا عمل کند؟
اردوغان ممکن است بخواهد مانند پوتین عمل کند، اما ترکیه، روسیه نیست. حتی یک دیکتاتور نیز باید نتایجی ارائه دهد تا قدرت خود را حفظ کند، و اگر اردوغان نتواند بحران‌های داخلی، خصوصاً بحران اقتصادی را مدیریت کند، ممکن است قمار سیاسی او به شکست منجر شود.
بانک مرکزی ترکیه برای جلوگیری از کاهش ارزش لیر در برابر دلار آمریکا، طی سه روز ناآرامی‌های استانبول و شهرهای بزرگ دیگر مانند آنکارا، بالغ بر ۲۳ میلیارد دلار به بازار تزریق کرد.
مجلس نه‌تنها نهاد نظارتی، بلکه یکی از ارکان تصمیم‌گیری در حکمرانی اقتصادی کشور است. اتخاذ تصمیماتی که ثبات اقتصادی را متزلزل می‌کند، نیازمند پاسخگویی است. نمی‌توان در مسیر حکمرانی فقط نقش منتقد را ایفا کرد، بدون آنکه مسئولیت تبعات تصمیمات بر عهده گرفته شود. اگر هدف نمایندگان، اصلاح اقتصادی است، رویکردی مبتنی بر سیاست‌ورزی منطقی‌تر از سیاست‌بازی خواهد بود.
رونمایی دیپ‌سیک را نباید فقط از زاویه فناوری نوین دید، بهتر است آن را از عینک سیاسی هم ببینیم. آنطور که لیانگ ونفنگ، بنیانگذار دیپ‌سیک گفته چین از این مرحله به بعد دیگر پیرو نوآوری‌های آمریکا نیست؛ بلکه خود مبتکر و مبدع نوآوری شده است. «مرگ بر آمریکا» به زبان چینی می‌تواند الگویی برای سیاستگذاران ایران هم باشد.
«بی‌دولت» کردن دولت، پیامدهای سهمگینی هم دارد و از میان آنها عقب افتادن توسعه و سخت‌تر شدن معیشت و از بین رفتن جایگاه ایران در ژئوپلیتیک منطقه، از جمله مخاطرات یا ریسک‌هایی است که می‌تواند بر کشور تحمیل شود.
اگر دولت و حکومت می‌خواهند کشور به توسعه دست یابد؛ اگر دولت و حکومت می‌خواهند به اهداف برنامه هفتم برسند و اگر دولت و حکومت می‌خواهند بخش خصوصی قوی داشته باشند که اهرم بسیار مهمی در راه رسیدن به توسعه است، چاره‌ای ندارند جز آنکه «سیاست‌بازی» را که گروه‌های ضدتوسعه چه در مجلس و چه در بخش‌های دیگر حکومتی از جمله رسانه ملی راه انداخته‌اند، مهار کنند و به جای آن، «سیاست‌ورزی» کنند. نیاز ایران در حال حاضر نه «سیاست‌بازی» که «سیاست‌ورزی» است و آنچه که دستاوردهای مهم کشور در سال‌های گذشته را به باد داده، همین «سیاست‌بازی»ها بوده است.
داووس که در حال حاضر، ظریف به‌عنوان معاون رئیس‌جمهور در آن حضور یافته، فرصتی است که نباید از دست داد. همه بزرگان سیاست و اقتصاد جهان در آن جمع هستند و محل لابی‌گری خوبی برای ایران، آن‌هم در شرایط خطیری که بر کشور ایران حاکم است، می‌باشد.
اکنون که این لوایح دوباره در مجمع در دست بررسی قرار گرفته، دولت باید با قاطعیت مطرح کند که عدم الحاق به FATF، چه ضربات سنگینی بر اقتصاد کشور وارد کرده است؛ هزینه آن سالانه بر اقتصاد کشور چقدر بوده است و یا چقدر می‌شود و در نهایت لایحه‌ای را تنظیم کند که در آن «پاسخگویی» تبعات یک اتفاق به طور شفاف مطرح شده باشد و نهاد مسئول این امر بابت این تبعات در مقابل مردم و دستگاه قضایی پاسخگو باشد.
