ادبیات داستانی در ایران همزاد فرازوفرودهای تاریخی بود. از نخستین آثار روایی آخوندزاده تا رمان‌های عصر مشروطه، سپس دوره‌های متناوب استبداد و آزادی متون داستانی، نسبتی عمیق با خیال روشنفکرانه داشتند. ازاین‌رو ادبیات روایی تصویرگر پیروزی‌ها و شکست‌ها و نیز منطق تاریخی فهم آنها بودند و بدین‌سان منبعی مناسب برای فهم شرایطی محسوب می‌شدند که در آن امید شورمندانه نخستین جای خود را به ناامیدی معاصر داد. ازاین‌رو ممکن است متون ادبی برخی از لحظه‌های تاریخی رخنه شر در شور زندگی را ثبت کرده باشند و اگر چنین باشد، بازاندیشی در چنین لحظه‌هایی می‌تواند امکانی به رهایی فراهم آورد. کتاب از نابهنگامی حیات تا سترون‌سازی خیال چنین سودایی در سر دارد. پس برای رهایی از شرایط نامطلوب، به فهمی تاریخی رو می‌کند تا شاید بار دیگر شور زندگی را به حیات معاصر بازگرداند. با دکتر محمد دلال‌رحمانی، نویسنده کتاب دراین‌باره گفت‌وگو کردیم که در ادامه می‌خوانید.
کتاب «بوطیقای سینما»، با عنوان اصلی Poetics of Cinema، مجموعه‌مقالاتی است که دیوید بوردول آنها را طی سال‌های مختلف نوشته و در آنها به تبیین رویکرد نظری خود در پژوهش سینمایی و تحلیل فیلم پرداخته، همچنین این رویکرد را روی فیلم‌های مختلف پیاده کرده و آن فیلم‌ها را براساس آن مورد بررسی و تحلیل قرار داده است.
«مقیمان ناکجا»، قصه‌ای است که شهاب حسینی از روی نمایشنامه «مهمانسرای دو دنیا»، اثر اریک امانوئل اشمیت اقتباس کرده که از حیث فرمی می‌توان آن را شکلی از تله‌تئاتر دانست.
در این گزارش به بهانه فیلم در حال اکران «بی‌بدن» که براساس پرونده غزاله و آرمان ساخته شده، به مرور فیلم‌های ایرانی می‌پردازیم که پرونده جنایی را از واقعیت به فیلم تبدیل کرده‌اند.
کیوران مک‌مائن در کتاب «رسانه اجتماعی» به سویه‌های روانشناختی کنش انسانی در فضای رسانه‌ای می‌پردازد. آنچه نویسنده می‌کوشد تا در این کتاب به آن پاسخ دهد این است که آیا در رسانه اجتماعی ما واقعاً خودمان هستیم؟ آیا می‌شود از ارتباط با افرادی که از آنها شناخت اجمالی آنلاین داریم بهره‌ای ببریم؟ چرا کسانی سفره دل خود را زیاده در سایت‌های شبکه‌های اجتماعی باز می‌کنند؟
یک‌سالی از مرگ کیومرث پوراحمد فیلمساز مهم می‌گذرد؛ فیلمسازی که می‌توان در میراث سینمایی‌ای که از خود به‌جا گذاشت، درس‌های ارزشمندی آموخت اما دراین‌میان شاید مهمترین آنها دغدغه داشتن نسبت به ایران و هویت ایرانی بود؛ فیلمسازی که می‌خواست ایرانی باشد و بماند؛ یادش ماندگار.
اگر می‌خواهید به تماشای فیلمی آرام و عمیق بنشینید و «جنگل پرتقال» را در اکران عمومی سینماها ندیده‌اید، فرصت تماشای آن را در شبکه نمایش‌خانگی از دست ندهید.
در سینمای ایران تعداد فیلم‌های ساخته‌شده در ژانرهای ورزشی زیاد نیست، اما همان تعداد اندکی هم که ساخته شده چندان در حافظه سینمایی مخاطب ثبت نشده و هنوز سینمای ایران نتوانسته فیلمی موفق و ماندگار در ژانر ورزشی بسازد یا فیلمی که دست‌کم گیشه پررونقی داشته باشد. در این گزارش ضمن بررسی فیلم‌های ورزشی در سینمای ایران دلایل این شکست را هم مورد تحلیل قرار می‌دهیم.
