از جامعه چه خبر؟

نگرانی 40 انجمن علمی و پزشکی

جمعی از پزشکان و انجمن‏های علمی و پزشکی در نامه‏ای درخصوص اتفاقات اخیر کشور نوشتند: «ما امضاکنندگان این بیانیه، جمعی از روسا و نمایندگان انجمن‌های علمی پزشکی، نیز اعضای جامعه پزشکی کشور با توجه به شرایط خطیر كنونی، به‌ویژه اوضاع نگران‏کننده نقاط مختلف کشور طی روزهای اخیر، همچنین حوادثی كه طی هفته‏های گذشته در برخورد با زنان، مردان، جوانان، دانشجویان و نیز اعضای جامعه فرهیخته پزشکی رخ داد، لازم می‌دانیم موارد زیر را خطاب به مسئولان و دولتمردان مطرح کنیم. رویدادها و اتفاقات دوماه گذشته کشور روان جامعه را به‌شدت آزرده كرده است. طی این مدت بی‏حرمتی، بازداشت و برخوردهایی با مردم، جوانان و نیز اعضای جامعه پزشکی به‌خصوص دانشجویان، دستیاران و كادر درمان در رده‏های مختلف، یعنی همان كسانی كه بی‏مزد و منت كشور را از ورطه كرونا رها کردند، بسیار دردآور و تلخ بوده است، چنانچه خاطره آن به سادگی از اذهان قشری كه وظیفه سلامت تن و روان جامعه برعهده آنهاست پاک نخواهد شد. حداقل توقع ما توقف برخوردهای قضایی با مردم، به روشی است كه بر همگان مشهود باشد.»
در ادامه این بیانیه آمده است: «در این راستا انتظار داریم از همه آسیب‌دیدگان از اقشار مختلف مردم به‌ویژه اعضای آسیب‌دیده جامعه پزشکی در این وقایع، كه در راه ایفای وظیفه خود جفای بسیاری را متحمل شدند، به‌طور علنی از طرف مقامات اجرائی كشور دلجویی شود. جامعه پزشكی ایران لازم می‌داند نگرانی خود را از نارسایی‏ها و کمبودهای اقلام پزشکی مانند سرم و داروهای اولیه، كه هم‌زمان با شرایط اعتراضات كنونی ایجاد شده است، ابراز کند. كمبود بی‏سابقه حیاتی‏ترین داروها در كشور، آن هم در شرایطی که وضعیت بودجه
كشور نسبت به سال‌های گذشته تغییر چندانی نكرده، حاكی از ناكارآمدی جدی در سیستم‏هایی است كه باید نیازهای مردم و ابزارهای طبابت پزشكان را فراهم كنند. هنگامی که باوجود كمبود جدی در داروهای پایه و حیاتی، برخی شركت‏های دارویی به‌کراّت آمادگی خود را برای تهیه داروهایی با قیمت‏های نجومی تحت پوشش بیمه اعلام می‌كنند، چه تصوری به‌جز سودجویی و ناكارآمدی بر خاطر می‌گذرد؟»
جمعی از پزشکان و انجمن‏های علمی و پزشکی در این نامه نوشته‌اند: «جامعه پزشكی كشور براساس وظیفه شغلی و اجتماعی خود به‌شدت نگران سلامت روانی جامعه است، كه به دلیل برخوردهای جاری به‌طور جدی در معرض آسیب قرار گرفته است. ضمن درخواست حفظ آرامش و برقراری گفت‌وگو از همه اقشار جامعه، تاکید می‌کنیم که مسئولیت اصلی برقراری آرامش، آشتی ملی و اتحاد و همبستگی بین آحاد جامعه، صرف نظر از تفاوت‌های فرهنگی، قومی، شغلی، سیاسی و اجتماعی، بر عهده دولت است و این مهم باید توسط دولتمردان مدیریت شود. به‌واقع وظیفه سیستم در كنترل اوضاع اجتماعی، برقراری آرامش و جلوگیری از کنش‌های اجتماعی، با سایر اقشار جامعه غیرقابل مقایسه است.
جامعه پزشكی نگران آن است كه سیستم با رویه فعلی نتواند در اجرای این مسئولیت در قامت یک دولت امروزی، كه از ضرورت‌های اداره جوامع متكثر و تكنولوژیك كنونی است، ظاهر شود.»
این نامه اینطور تمام شده است: «جامعه پزشكی بیم آن دارد که نوش‌دارو، كه همان درك واقعیات جاری جامعه، همدردی با احساسات جریحه‌دارشده ملی، آشتی با مردم، اجازه دادن به مشارکت اقشار مختلف مردم در اداره امور کشور است، زمانی به تن بیمار این جامعه برسد كه كار از كار گذشته باشد.»